ساخت مدل سه‌بعدی از روی طرح دوبعدی

یکی از بزرگترین دشواری‌هایی که ممکن است هنگام ساخت یک مدل سه‌بعدی بر اساس یک کانسپت دوبعدی پیش بیاید حفظ ماهیت طرح است. در طرح‌های دوبعدی، هنرمند برای رسیدن به یک شکل جذاب‌تر می‌تواند آزادانه بسیاری از موارد را بصورت حدسی ایجاد کند اما هنگامی که قرار است این موارد تبدیل به حجم‌های واقعی شود با موانعی روبرو می‌شویم. رایج ترین مثالی که برای این مورد می‌توان زد ژست یا pose می‌باشد. یک ژست جذاب لرزوما هدفمند نیست. در دنیای سه‌بعدی، با این مسأله زیاد مجبوریم سر و کار داشته باشیم.

چند مهفوم مهم وجود دارد که باید مدنظر قرار گیرد. این مفاهیم شامل تعادل ژست، وزن، کشش عضلانی و چیزی که قصد بیان آن را دارید، می‌باشد.

برای بدست آوردن شکل مناسب برای طرح اصلی و اضافه کردن حالت سه‌بعدی، یکی از تکنیک‌هایی که همواره استفاده می‌کنم آن است که از خودم در آن ژست (یا حداقل نزدیک به آن) عکس می‌گیرم. همچنین معمولا فیلم و تصاویر زیادی مشابه با آن ژست و حالت چهره را از اینترنت بررسی می‌کنم. در اکانتم در وبسایت Pinterest، مجموعه‌های زیادی را از قبیل “ژست‌ها”، “آناتومی انسان”، “حیوانات”، “آناتومی حیوان”، “لباس” و … دارم که می‌توانید آنها را بررسی کنید. در اینجا باید این نکته را ذکر کنم که تصاویر رفرنس برای بدست آوردن شمای یک ژست خوب بسیار حائز اهمیت است.

حالت‌های چهره‌ی متقارن معمولا غیر جذاب و خسته‌کننده هستند. بخش‌های مختلف صورت کارکتر باید متناسب با هم باشد و یک هدف را دنبال کند؛ در غیر این صورت حالت چهره ناپیوسته و غیرطبیعی به نظر خواهد آمد. از آنجایی که تمام ماهیچه‌های صورت به طور مستقیم به هر حرکتی مرتبط هستند، ما باید این نکته را نیز برای بهبود ژست طوری مد نظر قرار دهیم که کارکتر بتواند حس بیشتری به مخاطب منتقل کند.

مورد دیگری که برای مطمئن شدن از درستی شکل کارکتر باید مد نظر قرار دهید، نگاه کردن به سیلوئت آن است. اگر دارای سیلوئت مناسبی است یعنی مسیر درستی را در پیش گرفته‌ایم.

در صورتی که حتی کارکتر از زوایای مختلف لازم باشد خوب به نظر برسد باید سعی کنیم در نمای دوربینی که قصد داریم از آن استفاده کنیم دارای جذابیت بیشتری باشد. برای جذاب‌تر شدن سیلوئت‌ها بایستی با ایجاد عدم تقارن و همین طور اطمینان حاصل کردن از اینکه آنها تا حد امکان واضح و بی‌نقص هستند، آنها را پویاتر نماییم.

افرادی زیادی را دیده‌ام که تمام تلاش شان را می‌کنند تا کارکتر شان تا حد امکان “واقع‌گرایانه” به نظر بیاید و فکر می‌کنند این کار باعث بهتر شدن طرح شان می‌شود در صورتی در حقیقت در بیشتر مواقع این کار منتهی به شکست می‌شود. سطح ترکیب‌بندی در وجهه‌ی هنری کارکتر نیازمند مطالعات و دانستن اصول بسیاری است. به نظر من هنگامی که به هیچ وجه نیازی به این کار نیست یا هنگامی که ممکن است زبان دیداری کارکتر از بین برود باید این موارد را مد نظر قرار داد تا با اضافه کردن جزئیات اضافی نتیجه‌ای غیر مطلوب حاصل نشود.